بررسی نقش نفوذپذیری در ارتقاء کیفیت محیط محله (مطالعه موردی: محله‌ی نارمک تهران)

پرداختن به ارتقاء کیفیت­محیط، از مهمترین رسالت­های شهرسازان است. مقاله­ی حاضر بر نقش نفوذپذیری در ارتقاء کیفیت­محیط در مقیاس محله تأکید دارد. جهت­گیری­های متناقضی در خصوص تأثیر نفوذپذیری بر کیفیت­محیط دیده می­شود؛ فلذا این پژوهش با بررسی ابعاد نفوذپذیری و واکاوی اثرات مثبت و منفیِ آن بر کیفیت­محیط، درصدد پاسخگویی به این ابهام بوده است. نتایج حاکی از آن است که با اتخاذ دیدگاهی منعطف می­توان ناهمسوئی­ها را به حداقل کاهش داد؛ در این راستا می­توان با محور قرار دادن توقعات موضوعی و موضعی به‌عنوان مبنای تغییرات نفوذ­پذیری در جهت ارتقاء کیفیت­محیط گام برداشت. این مهم با ارائه­ی مدل روابط متقابل کیفیت­ محیط و نفوذپذیری به انجام رسیده است. آزمون این ارتباط در محله­ی نارمک از طریق پرسش‌نامه و برداشت­میدانی در قالب ارزیابی­51 سنجه و با به‌کارگیری تکنیک سوآت به راهبردهایی کلی شامل برقراری تعادل در «تردد سواره و پیاده»، «ارتباط و انزوای فضاها» و «تقاضای نفوذ به بافت» منتهی شده است.